این روزها بحث حجاب در جامعه‌مان داغ داغ است و حرف و حدیث‌ها پیرامون بی حجابی بیشتر.بالاخره نسخه نهایی لایحه حمایت از فرهنگ عفاف و حجاب هم منتشر شد. 

اما در این هیاهوها از یک اصل مهم غافل نشویم و آن اینکه ریشه بسیاری از بی حجابی‌های امروز جامعه از افزایش بی حیایی آب می‌خورد. دختران ما اگر باحیا باشند باحجاب هم می‌شوند. پوشیدن لباس نیم تنه، مانتوهای کوتاه جلوباز و شلوارهای پاره و سر بدون روسری و ظاهر شدن با این پوشش در معابر عمومی جامعه اسلامی قبل از اینکه نماد بی حجابی باشد نشان از بی حیایی دارد.

این حرف ما نیست که امیرالمؤمنین (ع) می‌فرمایند:« عَلی قَدرِ الحیاءِ تکونُ العِفَّهُ؛ عفت و پاکدامنی اشخاص به اندازه شرم و حیای آنهاست.» این جمله از امیرالمؤمنین (ع) را باید طلا بگیریم در قاب ذهن‌ها که فصل الخطاب تربیت دینی فرزندانمان همین یک جمله است و بدیهی است که پی و ریشه حیا در خانواده ریخته می‌شود. بذر حیا را پدر و مادر و محیط خانواده در ذهن یک دختر کوچک پرورش می‌دهند.

البته تعارف که نداریم حجاب و پوشش برخی از دختران نوجوان و زنان جوان نشان می‌دهد که بسیاری از خانواده‌ها از این اصل مهم در تربیت فرزندانشان غافل شدند.

 امیرالمؤمنین (ع) می‌فرمایند:«عفت و پاکدامنی اشخاص به اندازه شرم و حیای آنهاست.»

*از خردسالی شروع کنید

 فکر نکنید وقتی دختران تان به سن تکلیف رسیدند وقت باحیا تربیت کردن شان است که کارشناسان تربیت دینی می گویند حیا را از خردسالی باید در فرزندان مان پرورش دهیم و اگر بتوانیم فرزندانی باحیا تربیت کنیم، احتمال اینکه آنها در بزرگسالی حجاب درستی داشته باشند خیلی بیشتر از بچه‌هایی است که اصلاً با حیا بیگانه‌اند.

*پدر! مادر! کلاهتان را قاضی کنید!

حتماً شما که خدا نعمت را در حقتان تمام کرده و دختردارید، در این زمانه پر از فتنه‌های آخرزمانی دلتان می‌خواهد دخترانی باحیا تربیت کنید و می‌خواهید از چم و خم این اصل مهم آگاه شوید. در این گزارش حجت الاسلام «محمد الهی منش»؛ کارشناس تربیت دینی شما را با مهم‌ترین راهکار و اصل باحیا شدن فرزندانتان آشنا می‌کند.

«مهم‌ترین و اثرگزارترین اصل در باحیا تربیت شدن فرزندان این است که بچه‌ها حیا را در رفتار پدر و مادر ببینند.» الهی منش با این جمله همه پدر ومادرها را وادار می‌کند به تفکر تا کلاهشان را قاضی کنند و ببینند با خودشان و حیا در زندگی چند چندند؟

بچه‌ها حیا در پوشش را از همان خردسالی از پدر و مادر و فضای خانه یاد می‌گیرند

*چه کسانی نباید توقع کنند دخترهایشان باحجاب شوند؟

اصلاً مصادیق رعایت حیا در زندگی چیست که ما ببینیم آن را جلوی بچه هامان رعایت می‌کنیم یا نه؟ حتماً این سؤال همه پدر ومادرهای خواننده این گزارش هست و الهی منش به آن پاسخ می‌دهد: «اولین مصداق، حیا در پوشش است. بچه‌ها حیا در پوشش را از همان خردسالی از پدر و مادر و فضای خانه یاد می‌گیرند. اینکه مادر وقتی مهمان به خانه‌اش می‌آید یا وقتی بیرون می‌رود، چقدر در پوشش حیا دارد؟ بعضی خانم‌ها در بیرون از خانه مقیدند اما در فضای خانه و مهمانی‌ها نه. البته حیا در پوشش فقط در بیرون از خانه و در مقابل نامحرم نیست و در فضای خانه حتی در برابر همسر و فرزند هم باید حد پوشش و حیا را رعایت کرد. چطور؟ از جزیی ترینش که حمام رفتن و از حمام بیرون آمدن است بگوییم.

خیلی از پدرو مادرها در حمام یا بعد از خروج از حمام جلوی بچه‌های خردسالشان برهنه یا نیمه برهنه می‌گردند با این حساب که آنها بچه‌اند. حواستان باشد از همین جا و همین نقطه شروع کنید. راحت گشتن مادر در خانه یک چیز است و مراعات نکردن حیا در پوشش جلوی بچه‌ها یک چیز دیگر. این دو مرز باریکی دارند که خیلی از خانواده‌ها حتی مذهبی، آن مرزها را زیرپا می‌گذارند و فکر می‌کنند در برابر فرزند دخترشان راحتند با هر پوششی در خانه بگردند. البته پدرها از این موضوع مهم شانه خالی نکنند که پوشش آنها هم نقش مهمی در باحیا شدن دختر و پسرشان دارد. خیالتان را راحت کنیم پدر و مادری که در نوع پوشش در خانه حیا را رعایت نمی‌کنند نباید توقع کنند دختر باحجابی بار بیاورند.»

*در کلام بی حیا نباشید

«حیا فقط در پوشش نیست. حیا در نوع حرف زدن هم هست. وقتی در حال صحبت کردن با نامحرم هستیم چقدر حیا را رعایت می‌کنیم؟ در جوک گفتن و شوخی کردن در جمع‌های صمیمی و خودمانی و در ارتباط با نامحرم‌های فامیل چقدر جانب حیا را رعایت می‌کنیم؟ حتی در حرف زدن در جمع خانواده خودمان. باحیا بودن بچه‌های ما از همین چیزهای ساده شروع می‌شود. اینکه حتی در جمع خودمانی چهار پنج نفره خودمان مراقب کلماتی که از دهانمان در گفت و گوهای روزانه خارج می‌شود باشیم. الفاظی که به کار می‌بریم. نوع گفت وگویمان با همسر. پرهیز از بدزبانی. ما نباید بی‌پروا، رک و صریح حرف بزنیم و در صورت کسی نگاه کنیم و هر حرفی دوست داشتیم به او بگوییم. تک تک این رفتارها به چشم بچه‌های کوچک ما می‌آید.»

 صحبت‌های الهی منش و توصیه‌هایش حساب همان ضرب المثل معروف است؛ یک سوزن به خودت بزن یه جوالدوز به دیگران . از بچه‌هایمان توقع حجاب و باحیایی داریم اما نمره خودمان در رعایت بسیاری از ریزه کاری ها، قابل قبول که هیچ مردود است. ریشه بسیاری از ناهنجاری‌های جامعه که بی حیایی هم جزیی از آن است را باید از محیط خانواده و از دوران خردسالی تا نوجوانی فرزندانمان جست و جو کنیم.

با حیا بودن را از خودمان شروع کنیم تا بچه‌ها یاد بگیرند مرزهایی را رعایت کنند و از انجام بعضی رفتارها شرم کنند

*حیا را در نگاه رعایت می‌کنید؟

جمع فامیل جمع است. هر هفته خانه یکی جمع می‌شوند. رفت و آمد را هم سخت نمی‌گیرند و هر چه هست دور هم می‌خورند و حال دلشان خوش است. از خاله و دخترخاله‌ها تا دایی‌ها و دختردایی و پسردایی از یک طرف. زن داداش‌ها و برادرها و خلاصه یک جمع شاد شاد. تا اینجای کار همه چیز خوب است اما تا به حال فکر کردید در این جمع‌های خودمانی شما چقدر حیا را علاوه بر پوشش و گفتار در نگاه به نامحرم و نشست و برخاست با نامحرم‌های فامیل رعایت می‌کنید؟ این روزها کم نیست جمع‌های خانوادگی که در آن اعضای فامیل با این توجیه که با هم بزرگ شدند زیادی با هم راحتند و حیا در نگاه به نامحرم را فراموش می‌کنند. بچه‌های ما حتی آن کوچکترها که فکر می‌کنیم حواسشان پی بازی خودشان هست تک تک این رفتارهای ما را ثبت و ضبط می‌کنند.» رعایت حیا در نگاه هم یکی دیگر از مصادیقی است که حجت الاسلام الهی منش کارشناس دینی در خصوص آن به پدر و مادرها نهیب می زند تا یک بار دیگر رفتارهایشان در جمع‌های خودماتی و غیرخودمانی را مرور کنند.

خلاصه با حیا بودن را از خودمان شروع کنیم تا بچه‌ها یاد بگیرند مرزهایی را رعایت کنند و از انجام بعضی رفتارها شرم کنند. بچه‌های ما بیشتر ازاینکه حرف‌های ما را بشنوند، عمل مان را می‌بینند و به آن دقت می‌کنند. اگر می‌خواهیم فرزندان ما در ظاهر و در ارتباطات پاکدامن باشد باید حیا را در آنها پرورش دهیم.

*قلب کودک نورس مانند زمین خالی از بذر و گیاه است 

حضرت علی (ع) خطاب به فرزندش امام حسن مجتبی (ع) فرموده‌اند: «قلب کودک نورس مانند زمین خالی از بذر و گیاه است، هر دانه‌ای که در آن افشانده شود به خوبی می‌پذیرد و در خود می‌پرورد. فرزندم؛ از دوران کودکی تو استفاده نمودم و خیلی زود در پرورش تو قیام کردم پیش از آن که دلِ تربیت پذیرت سخت شود و مطالب گوناگون، عقلت را اشغال نماید. (نهج البلاغه، نامه امام علی (ع) به امام حسن مجتبی (ع))