به گزارش تارنمای مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، سه روز پس از قبول قطعنامه ۵۹۸ از سوی جمهوری اسلامی ایران در ۳۱ تیرماه ۱۳۶۷ ارتش عراق در عملیاتی که خود آن را «توکلنا علی الله ۴» می‌نامید با به‌کارگیری سه لشکر پیاده، یک لشکر زرهی و تیپ‌های گارد از پنج محور به مرزهای جنوبی جمهوری اسلامی ایران حمله کرد.

این تجاوز بستری برای تجاوز منافقین را فراهم نمود. تهاجمی که سه روز بعد به نام «فروغ جاویدان» به وقوع پیوست. منافقین با عبور از گردنه پاتاق وارد شهر کرند شدند. درحالی‌که تانک‌های عراق با آرم منافقین پیشاپیش متجاوزان حرکت می‌کردند.

منافقین در تحلیل خود درباره توجیه تجاوز به ایران این‌گونه بیان می‌کردند که ماشین اقتصاد جمهوری اسلامی ایران با جلوگیری از صدور نفتش تعطیل شده، به همین جهت و در اثر فروپاشی اقتصادی تضادهای درونی جامعه ایران نمود پیدا کرده است و دیگر نظام نیرو برای تأمین جبهه‌ها را ندارد.

هجوم گسترده منافقین تا تنگه چهارزبر ادامه یافت. در این تنگه در عملیاتی تأخیری رزمندگان سپاه پاسداران به‌ویژه تیپ حضرت قائم توانستند با مقاومتی جانانه مانع از پیشروی منافقین و عبور آن‌ها از تنگه چهارزبر شوند. با انجام این عملیات تأخیری مقدمات عملیات اصلی انهدام منافقین فراهم شد. این‌گونه بود که عملیات اصلی با نام «عملیات مرصاد» در پنجم مرداد سال ۱۳۶۷ با رمز «یا صاحب‌الزمان ادرکنی» به فرماندهی سپاه پاسداران و با پشتیبانی هوانیروز ارتش در سه محور چهارزبر، اسلام‌آباد و جاده قلاجه آغاز شد.

تهاجم منافقین در وضعیتی انجام شد که کمترین اطلاعاتی از جبهه منافقین متجاوز در اختیار نیروهای سپاه پاسداران انقلاب اسلامی نبوده، کلیه اطلاعات موردنیاز در حین نبرد به دست می‌آمد.

در محور چهارزبر، نیروهای سپاه و بسیج با استقرار روی ارتفاعات چهارزبر راه پیشروی منافقین را در جاده اسلام‌آباد – کرمانشاه سد نموده ضربات مهلکی را بر سر سازمان رزم منافقین وارد نمودند. منافقین که با وعده‌های خیالی سرانشان به جمهوری اسلامی حمله نمودند به‌زعم خویش در پی ساقط کردن نظام جمهوری اسلامی ایران در کوتاه‌ترین زمان ممکن بودند. به همین دلیل بسیاری از سران و مهره‌های اصلی فرقه منافقین در این عملیات شرکت داشته پس از شکست یا به هلاکت رسیده و یا به اسارت درآمدند.

پس از دستگیری بسیاری از عوامل منافقین در این عملیات، وجود کروکی‌های جماران در جیب منافقین نشان از برنامه وسیع و متوهمانه آن‌ها برای تصرف تهران در کوتاه‌ترین زمان ممکن را داشت.

صدام حسین، رئیس رژیم بعثی عراق، تصور می‌کرد با حمله مجدد به خاک ایران و با به‌کارگیری نیروهای منافقین، ایران در وضعیتی قرار خواهد گرفت که برای رهایی از آن و سد تهاجم نظامی دشمن، حاضر است به رژیم بعثی چک سفید بدهد و پای هر قراردادی را امضا کند ولی این‌چنین نشد. یک‌بار دیگر مردم ایران مشتاقانه به جبهه‌های جنگ روی آوردند و توانستند بار دیگر دشمن را از خاک خود برانند.