افراد مبتلا به سندروم داون نیز مانند دیگر هم‌سن‌وسالان خود، حق حضور در جامعه، بازی، تحصیل، مسافرت و ورزش را دارند، بنابراین آگاهی نسبت به این اختلال و چگونگی رفتار با این افراد باید در جامعه بیشتر شود تا کمی از مشکلات آن‌ها و خانواده‌شان کاسته شود و آن‌ها نیز ارتباط بهتری با دیگران برقرار کنند.

به گزارش خبرنگار پایگاه خبری شهید یاران، سندروم داون یک بیماری مادرزادی نادر بوده که احتمال بروز آن بسیار پایین است و با توجه به غربالگری‌هایی که در دوران بارداری انجام می‌شود و آزمایش‌های پزشکی دقیق و پیشرفته این احتمال بسیار کاهش یافته است.

با این وجود به دلایل مختلف سالانه تعدادی کودک مبتلا به سندروم داون متولد می‌شوند که از همان بدو تولد تفاوت‌هایی با یک نوزاد سالم دارند. همچنین برقراری ارتباط با این کودکان بسیار مهم است، چراکه این کودکان نیز مانند دیگر هم‌سن‌وسالان خود نیاز به تفریح و بازی دارند، اما به دلیل تفاوت‌های ظاهری و رفتاری ممکن است، آن‌ها را به جمع خود راه ندهند و حتی به آن‌ها آسیب برسانند در حالی که افراد مبتلا به سندروم داون نیز باید مانند سایر افراد بازی و تفریح، تحصیل و زندگی کنند، لذا آگاهی نسبت به این اختلال و چگونگی رفتار با این افراد باید در جامعه بیش از پیش قوت گیرد تا مشکلات آن‌ها و خانواده‌هایشان نیز به حداقل برسد.

تنها یک کروموزوم بیشتر
راحیل جابری، روان‌شناس اظهار داشت: با بیان اینکه به طور میانگین از هر ۶۰۰ نوزاد زنده یکی از آن‌ها دچار سندروم داون است، اظهار می‌کند: این سندروم یک اختلال ژنتیکی است و زمانی رخ می‌دهد که فرد با یک کروموزوم اضافه ۲۱ به‌دنیا می‌آید.

وی می‌افزاید: این کروموزوم اضافه رشد فرد را تحت تأثیر قرار می‌دهد و باعث تغییراتی در رشد فیزیکی و ذهنی می‌شود، قوای کمترعضلانی و قامت کوتاه‌تر از ویژگی‌های این افراد است.

این روان‌شناس ادامه می‌دهد: افرادی که مبتلا به سندروم داون هستند، یک سری ناتوانی‌های ذهنی خاص دارند که باعث می‌شود کمتر آموزش ببینند، یادگیری اطلاعات و مهارت‌های جدید در این افراد بیشتر طول می‌کشد.

وی تصریح می‌کند: برای مثال کودکی که به سندروم داون مبتلا است دیرتر از سایر کودکان شروع به راه رفتن می‌کند یا بزرگسالی که سندروم داون دارد، زمان بیشتری برای یاد گرفتن وظایف جدید نیاز دارد.

ویژگی‌های افراد مبتلا به سندروم داون منحصر به فرد است
جابری با بیان اینکه ویژگی‌های این افراد منحصر به فرد است، می‌گوید: رشد فردی و جسمی آن‌ها از فردی به فرد دیگر متفاوت است و بیشتر مشکلات ناشی از این اختلال در سطح کم یا متوسط است.

وی با اشاره به اینکه شناخت هر چه بهتر شرایط رایج سندروم داون می‌تواند در مراقبت از این کودکان نقش مهمی داشته باشد، می‌افزاید: این کودکان می‌توانند زندگی پرباری داشته باشند و ویژگی شخصیتی و مهارت‌های آن‌ها مثل سایر کودکان متنوع است.

این روان‌شناس ادامه می‌دهد: درست مانند کودکان عادی، آن‌ها هم مهارت‌های مختلفی دارند، برخی به موسیقی و هنر علاقه‌مند هستند، برخی به ورزش علاقه نشان می‌دهند، عواطف مختلفی از ترس و غرور گرفته تا ناامیدی و ناراحتی را تجربه می‌کنند، بعضی از آن‌ها خجالتی و بعضی نیز برونگرا و بی‌پروا هستند.

فراز و نشیب ارتباط با مبتلایان سندروم داون

وی خاطرنشان می‌کند: مشکلاتی که کودکان سندروم داون به آن‌ها مبتلا هستند باعث می‌شود تا نیاز به پشتیبانی بیشتری از سوی نزدیکان خود داشته باشند تا بتوانند با مشکلات خود کنار بیایند.

افراد مبتلا به سندروم داون نیز می‌توانند در جامعه مشارکت داشته باشند
جابری با انتقاد از اینکه یک سری تصورات نادرست وجود دارد و برخی گمان می‌کنند، مبتلایان به سندروم داون از انجام هیچ کاری برنمی‌آیند و نمی‌توانند از خودشان مراقبت کنند، تصریح می‌کند: بیشتر افرادی که سندروم داون دارند، اگر درست آموزش ببینند و مورد حمایت قرار گیرند، می‌توانند در بزرگسالی مولد باشند و در جامعه و فعالیت‌های اجتماعی مشارکت کنند.

وی با بیان اینکه حمایت‌ها می‌تواند در حوزه‌های مختلفی مانند پزشکی، تحصیلی، اجتماعی و فردی باشد، ادامه می‌دهد: هر کدام از مبتلایان به سندروم داون در نوع خود منحصر به فرد هستند و به برنامه‌های شخصی و اختصاصی برای کمک نیاز دارند تا از تمام ظرفیت‌های وجودی خود به بهترین نحو استفاده کنند.

این روان‌شناس خطاب به خانواده‌ها، اضافه می‌کند: به عنوان کسی که فرزند مبتلا به سندروم داون دارید، می‌توانید به دیگران رفتار صحیح با این افراد را آموزش دهید و خودتان نیز در پذیرش مبتلایان به سندروم داون رفتار محبت‌آمیز داشته و الگوی دیگران باشید.

وی می‌گوید: لازم است بیاموزیم که چگونه باید با این کودکان رفتار کرد، لذا باید مانند دیگر کودکان با افراد مبتلا به سندروم داون هم با احترام و محبت و حمایت برخورد کرد.

جابری خاطرنشان می‌کند: لازم است فرهنگ‌سازی درباره برخورد و رفتار با سندورم داون از مدرسه آغاز شود و به سایر سطوح جامعه نشر یابد، بنابراین در خصوص پذیرش تفاوت‌ها و رفتار با این کودکان باید برنامه‌ریزی وجود داشته باشد، مهم است که بررسی شود سایر کودکان چگونه برای پذیرش این تفاوت‌ها آموزش می‌بینند، لذا اگر مدرسه‌ها چنین برنامه‌ای ندارند والدین می‌توانید به آن‌ها پیشنهاد دهند تا فرهنگ‌سازی از همان سنین پایین آغاز و در افراد جامعه نهادینه شود.

وی با بیان اینکه افراد مبتلا به سندروم داون نیاز دارند که در جامعه حضور یابند، اظهار می‌کند: هرچقدر بتوانیم یک سری از مهارت‌های اجتماعی را به این کودکان آموزش دهیم، برای آن‌ها مفید خواهد بود.

این روان‌شناس تصریح می‌کند: مشخص است که پیدا کردن دوست برای آن‌ها سخت‌تر است، ممکن است با مشکلات بیشتری دست و پنجه نرم کنند، اما خانواده‌های مبتلایان به سندرم داون می‌توانند به فرزند خود بیاموزند که چگونه دوست بیابد، مهم است که راجع به رفتارهای دوستانه برای آن‌ها صحبت کنیم، توضیح دهیم که دوست خوب چه ویژگی‌هایی دارد و افرادی که لبخند می‌زنند و کلمات محبت‌آمیز به زبان می‌آورند دوستان خوبی هستند.

ضرورت تمرین گفت‌وگو با کودکان مبتلا به سندروم داون
وی ادامه می‌دهد: لازم است والدین و مربیان به آن‌ها یاد دهند که از کودکانی که رفتارهای توهین‌آمیز دارند، فاصله گیرند، همچنین باید به دنبال شروع یک گفت‌وگو مؤثر با کودکان سندورم داون باشند و سعی کنند به آن‌ها یاد دهند که چگونه با رفتارهای نادرست دیگران برخورد کنند و در چنین شرایطی چه رفتاری نشان دهند، به طور مثال به او یاد دهند که از طرف مقابل بخواهد کار خود را متوقف کند یا از معلم خودشان کمک و از آن فرد فاصله گیرند.

جابری می‌افزاید: یکی از حمایت‌هایی که نباید فراموش کنیم حمایت تحصیلی کودکان مبتلا به سندورم داون است، والدین باید سعی کنند که با مدرسه فرزند خود ارتباط گیرید و با معلمان و مشاوران همکاری داشته باشند تا فرزندشان از حمایت‌های تحصیلی لازم بهره‌مند شود.

وی خاطرنشان می‌کند: یک‌سری از این کودکان در مدارس عادی تحصیل می‌کنند، اما نیاز به حمایت بیشتری دارند، به برخی نیز توصیه می‌شود که هم در کلاس‌های عادی شرکت کنند و هم کلاس‌های اختصاصی با مربیان و مشاوران متخصص داشته باشند.

این روان‌شناس در پایان تصریح می‌کند: به عنوان والدین کودکان سندروم داون می‌توان یک شبکه حامی ایجاد کرد و با سایر افرادی که کودک مبتلا به هستند، ارتباط داشت تا بتوان بیش از پیش به فرزند خود کمک و در کارهای مختلف از تجربیات دیگران استفاده کنند.