شهیدی که راه عاقبت بخیری را می‌دانست

او راه خودش را پیدا کرد. بهتر بگویم، راه عاقبت به خیرشدن را یاد گرفته بود. اخلاص، احترام به والدین، نماز اول وقت، کمک به نیازمندان، عشق به اهل‌بیت‌ علیهم‌السلام، عفت خوراک، چشم پاکی و عفت دامن عوامل اصلی عاقبت به خیر شدن هستند که مرتضی از آن‌ها بهره‌مند بود، پس چرا نباید عاقبت به خیر شود؟!  

به گزارش خبرنگار پایگاه خبری شهید یاران؛ شهادت؛ عشق به وصال محبوب و معشوق در زیباترین شکل است، هر چه امروز کشور ما دارد و هرچه در آینده بدست بیاورد به برکت خون این جوانان شهید است؛ شهید کسی است که در میدان جنگ و در خدمت امام یا نائب او کشته شود و هرکس در زمان امام زمان (عج) در حفظ اسلام کشته شود، یقیناً به او ملحق خواهد شد، شهادت عبارت است از نبوغ درخشان حیات در کمال هشیاری و آزادی. شهید، باران رحمت الهی است که به زمین خشک جان‌ها، حیات دوباره می‌دهد.عشق شهید، عشق حقیقی است که با هیچ چیز عوض نخواهد شد. شهید مرتضی ابراهیمی فرزند کریم، تاریخ شهادت ۱۳۶۱/۲/۱۶.

*وصیت‌نامه
«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ وَ لا تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ أَمْواتاً بَلْ أَحْیاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ یرْزَقُونَ؛ هرگز کسانی را که در راه خدا کشته شده‌اند، مرده مپندار، بلکه زنده‌اند که نزد پروردگارشان روزی داده می‌شوند.

انا لله و انا الیه راجعون، ما از خداییم و به سوی خدا باز می‌گردیم. من مرتضی ابراهیمی فرزند کریم، با خدای خود عهد بسته‌ام که تا آخرین قطره خونم دین خدا را یاری کنم و به ندای هل من ناصر ینصرنی امام حسین علیه السلام لبیک گفتم و به یاری فرزندش خمینی آمدم. من از خانواده‌ام می‌خواهم که در شهادت من گریه نکنند که دشمنان اسلام شاد شوند و امیدوارم که پدر و مادرم و همسرم و بچه‌هایم مرا حلال کنند، دیدار همه ما کربلا باشد.»

*زندگی‌نامه
خانواده شهید درباره او می‌گویند: «شهید مرتضی ابراهیمی از همان دوران کودکی پسری پاک‌طینت بود. به دلیل فقر خانواده ترک تحصیل کرد و ابتدا در کارخانه‌ای مشغول به کار شد و بعد از مدتی به شغل در و پنجره سازی روی آورد. در مجالس سینه‌زنی حضرت اباعبدالله‌الحسین علیه السلام شرکت می‌کرد. از کودکی با نماز و قرآن از طریق خانواده آشنا شده بود و رعایت حلال و حرام می‌کرد، اهل امر به معروف و نهی از منکر بود. سعی می‌کرد حرف زشت و رکیکی از دهانش خارج نشود و در مورد حجاب خیلی حساسیت به خرج می‌داد.

به رزق حلال توجه ویژه‌ای داشت و در مورد خورد و خوراکش احتیاط می‌کرد و به حلال و حرام رزقش اهمیت می‌داد. کارهای خیر پنهانی انجام می‌داد. مرتضی واقعاً با اخلاص کارهایش را انجام می‌داد. دوست داشت به غیر از خدا کسی کارهایش را نبیند. غیبت نمی‌کرد و از آن متنفر بود. به صله رحم اهمیت می‌داد. به موسیقی گوش نمی‌داد. اهل نماز جمعه و جماعت بود. فردی انقلابی و بسیجی به معنای واقعی کلمه بود.

به مستمندان و درماندگان در حد توانش کمک می‌کرد. در ایام انقلاب در راهپیمایی‌ها و تظاهرات شرکت می‌کرد و نسبت به پخش اعلامیه‌های امام اقدام مقید بود. در بسیج و در مسجد فعالیت داشت. وقتی به سجده می‌رفت صدای گریه‌هایش را می‌شنیدی. به امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف و ائمه اطهار علیهم السلام ارادت خاصی داشت. در مراسمات مذهبی بالاخص دعای کمیل حضور داشت و خود را از مراسم سوگواری حضرت اباعبدالله‌الحسین علیه السلام جدا نمی‌کرد و بیشتر اوقات فراغتش را به مطالعه کتب مذهبی و در مسجد و بسیج می‌گذراند. بسیار خوش اخلاق و خوش برخورد بود. انسان چشم پاک و عفیفی بود و به زنان نامحرم نگاه نمی‌کرد.»

شهید مرتضی ابراهیمی راه خودش را پیدا کرده بود. بهتر بگویم، راه عاقبت به خیرشدن را یاد گرفته بود. اخلاص، احترام به والدین، نماز اول وقت، کمک به نیازمندان، عشق به اهل‌بیت‌ علیهم‌السلام، عفت خوراک، چشم پاکی و عفت دامن عوامل اصلی عاقبت به خیر شدن هستند که مرتضی از آن‌ها بهره‌مند بود، پس چرا نباید عاقبت به خیر شود؟! و سرانجام مرتضی عاقبت به خیر شد و به فیض عظمای شهادت نایل آمد.

زیباترین فصل این فرهنگ، خالقان این حماسه عظیم‌اند که با صلابت اراده و نور ایمان، رهنورد راه مقدسی شدند که پاداش آن، جاودانگی و بقا بود. شادی روح شهید مرتضی ابراهیمی صلوات، الَّلهُمَّ صلِّ عَلی مُحَمَّدٍ و آلِ مُحَمَّد وَ عَجِّل فَرَجَهُم؛ اللهم الرزقنی توفیق الشهادت فی سبیلک