برخی از شالیکاران شمالی برای تبدیل شالی به برنج و آرد همچنان از پادنگ استفاده می‌کنند.

به گزارش خبرنگار پایگاه خبری شهید یاران، شالیکاران شمالی در گذشته‌های دور برای تبدیل شلتوک به برنج و جدا کردن پوسته آن از وسیله‌ای چوبی، موسوم به پادنگ استفاده می‌کردند، وسیله‌ای که همچنان در برخی مناطق کوهستانی مازندران کاربرد دارد  و کار دستگاه شالیکوبی امروزی را انجام می دهد.

دَنْگ، دستگاهی برای جداکردن پوسته برنج و غلاتی مانند گندم، جو و ارزن است، به کسی که پوسته غلات را با این دستگاه سنتی جدا می‌کند، دَنگی یا دنگ‌کوب و به این کار دنگ‌زدن هم می‌گویند. 

دنگ بر دو نوع است نوعی از آن با فشار پا کار می‌کند که به آن پادنگ می‌گویند و نوعی دیگری نیز با فشار آب کار می‌کند که به آن آبدنگ می‌گویند.

پادنگ از یک اهرم چوبی ساده به طول حدود ۲ متر تشکیل شده است که کشاورز یا دنگ کار، پاهای خود را روی انتهای اهرم می‌گذارد و با حرکات پی در پی پاها به این اهرم نیرو وارد می‌کند، با این کار قطعه چوب دیگری که به آن “پادنگ کله” می گویند و در انتهای این اهرم قرار گرفته  است و  دندانه دار  است در یک گودی که شلتوک غلات در آن ریخته شده است فرود آمده و  به واسطه ضرباتی که به شلتوک یا غلات وارد می کند پوست و قسمتی از لایه رویی برنج جدا می‌شود.

کارکرد آب دنگ نیز شبیه پادنگ است با این تفاوت که بجای انسان از نیروی ریزشی آب استفاده می‌کنند.