کودکان این تصویر زاده همین دهه و همین آب و خاک اند، متعلق به روستایی نزدیک سنندج؛ و مرد خوش سیمای ایستاده در وسط نه معلم یا مدیر مدرسه بلکه استاندار کردستان .است تصویر متعلق به ۲۸ فروردین امسال است، سه روز بعد از آن که همین کودکان به خاطر خشونت دهشتناکی که از جانب معلم در حقشان اعمال شده بود شهرتی جهانی یافته بودند نگاههای نایکدست آنها در این قاب حکایت گر تغییر حالتی است که طی زمانی کوتاه تجربه کرده اند: تجربه زیسته خشونتی تراژیک جای خود را به تجربه نشاطی نامنتظره داده است در مقام یک مدیر ارشد باید توان بسیاری در همدلی با عواطف و زبان کودکانه داشته باشید که مسیر چنین گذاری را تسهیل کنید چهره آرام استاندار کردستان با لبخندی غیر تصنعی و ظاهری آراسته نشان میدهد که در انجام این کار چیره دست بوده است. اوضاع سیاسی ـ فرهنگی زمانه هر طور باشد جامعه ما به مدیرانی که دارای سلامت روان و توان همدلی ناب با مردم باشند نیاز دارد. مسیر ارتقای رتبه در عالم ،سیاست، به ویژه در جهان سوم به گونه ای است که معمولاً بالاروندگان از زیست- جهان مردم فاصله میگیرند و توانشهای ارتباطی – عاطفی خود برای ارتباط با دنیای پرمعنا و نمادین فرودستان را ازدست میدهند. رخداد دعوت استاندار کردستان از دانش آموزان داغ دیده روستای کرجو را هر طور بکاوید، یک چیز را نمیتوان انکار کرد این که این مدیر ارشد هنوز توان فهم و همدلی و همسویی با قربانیان فاجعه را دارد؛ هنوز سیاست تن و روان او را رنجور نکرده و بازگشت به جهان پرنشاط و زندگی پرجوش و خروش مردم را از یاد نبرده است. در جامعه مصرفی فعلی ژست همدلی با رنج کشیدگان و زخم دیدگان غالباً اکتی پوپولیستی و کالایی بزک شده در بازار سیاست است که غایتی به جز کسب سود بیشتر برای سیاستمداران ندارد ژستهای باز نموده در این عکس چنین نیستند کودکان این تصویر نه چنان شادند که تبلیغی برای اقدام جناب استاندار به حساب آیند و نه چنان ماتم زده که به مخاطب القا کنند مدیر ارشد استان خود را در تراژدی خشونت دیدهها شریک میداند ژست مرد خوش سیما نیز بسیار طبیعی است همان لباسهای شیک و ظاهر آراسته همیشگی که کوچکترین نشان از آن مدیرانی که سعی تمام در همرنگی ریاکارانه با محرومان دارند در آن رؤیت نمیشود حتی بسته های هدایایی که کودکان در دست دارند چندان حالت تبلیغی ندارد.
استاندار کردستان هم جنبه های حقوقی قضیه را به جد پی گرفته و هم دستور انجام اقدامات ایجابی تأمین اعتبار فوری اتمام پروژه ساخت مدرسه جدید برای روستا داده است اما این کار او در عالم سیاست و مدیریت حتی در کشورهای جهان سوم ،نیز، امری روتین است و هیچ مایه مباهات نیست آنچه موضع او و واکنشاش به این رخداد شوم را از مواضع معمول عالم سیاست متمایز می سازد اتخاذ رویکردی مبتنی بر شفقت سادگی و فروتنی در مواجهه با این کودکان و جهان معصومانه آنها است. در خاطره جمعی آتی این همکلاسیهای معصوم یگانه چیزی که این زخم به جامانده از خشونت مدرسه را التیام می بخشد همین اقدام سراپا اومانیستی استاندار برای شکل دادن لحظاتی آکنده از شور و نشاط و طرب برای آنها است تجربه جمعی سفر به شهر پرسه زنی در فضاهای همگانی رفتن به سینما و دورهمی در فضایی باز و غیررسمی داخل محوطهٔ استانداری اینها برای ما که غرق در زندگی شهری و ساکن کلان شهر هستیم بسیار عادی مینماید، اما برای آن کودکان معصوم روستایی در حکم تحقق آرزو است مبرهن است که وضعیت اسفناک نظام آموزشی در ایران را با این کارها نمیتوان اصلاح ،کرد اما بحث این نوشتار چیزی غیر از این است بحث بر سر تجربه زندگی در یک لحظه است آن هم از نگاهی کودکانه اکت طبیعی و ژست صادقانه یک مدیر بیانگر آن است که میتوان کنشگر عالم سیاست بود و همزمان به خرده جهانهای آدمیانی سرک کشید و کسانی را یاری داد که معمولاً خود جهان سیاست امکان نمیدهد صاحب منصبی به سراغشان برود و از آنها دلجویی کند این کنش را باید به جای خود قدر نهاد و کنشگر آن را تحسین و تشویق به تداوم راه نمود.