بازدید میدانی اخیر خانم فرزانه صادق مالواجرد – فرزند شهید، وزیر راه و شهرسازی و تنها وزیر زن دولت مردمی دکتر پزشکیان – از پروژه دوخطه‌سازی زنجان–قزوین، حقیقتی مهم را آشکار کرد:

پروژه‌ای که سال‌ها به کندی پیش می‌رفت، امروز در آستانه تکمیل قرار دارد.

در ویدئوی بازدید، کارشناسان پروژه با صراحت اعلام می‌کنند:

«آخرین کوپلاژ انجام شده.»
«فقط پنج‌ونیم کیلومتر ریل‌گذاری باقی مانده.»
«تا عید، کل عملیات روسازی تکمیل می‌شود.»
و وزیر راه صریحاً می‌گوید:

«می‌خواهم تا عید بگوییم زنجان به قزوین کامل تمام شد.»

اینها شعار نیست؛ گزارش میدانی است.

اینها آمار نیست؛ مشاهده مستقیم است.

اینها نمایش نیست؛ کار واقعی است.

اما پرسشی که امروز در جامعه ایثارگری، خانواده‌های شهدا و مردم زنجان و قزوین تکرار می‌شود، پرسشی ساده اما سنگین است:

نمایندگان محترم؛ چرا این همه پیشرفت را نمی‌بینید؟
وقتی یک فرزند شهید با حضور مستقیم در خط پروژه، با کارگران، مهندسان و مردم هم‌صدا می‌شود و یک طرح ملی را به پایان نزدیک می‌کند،

چرا برخی نمایندگان سکوت می‌کنند؟

چرا بخشی از مجلس به جای حمایت از این حرکت انقلابی، ترجیح می‌دهد چشم خود را ببندد و حرفی نزند؟

آیا این سکوت تصادفی است؟

یا اینکه هرگاه مدیری پاک‌دست و فراجناحی به میدان می‌آید، عده‌ای نگران از دست رفتن منافع خود می‌شوند؟

جامعه ایثارگری سال‌هاست درد بی‌توجهی را تحمل کرده؛

اما امروز که یکی از فرزندان همین خانواده‌ها پرچم یک تحول بزرگ را در وزارت راه بلند کرده،

این پرسش را حق خود می‌داند که بپرسد:

نمایندگان محترم؛ هدف شما از نادیده گرفتن این پیشرفت چیست؟
حمایت از مردم یا محاسبات جناحی؟

پروژه‌ای که از سال‌های ۹۴–۹۵ آغاز شده بود و بارها متوقف و معطل مانده، امروز به مرحله نهایی رسیده است.

این یعنی اراده، مدیریت، پاکدستی و میدان‌داری.

پایگاه خبری شهید یاران از بعضی نمایندگان مجلس مطالبه می‌کند:

موضع خود را شفاف اعلام کنید.
پیشرفت واقعی را تحریف نکنید.
حمایت از مدیر انقلابی و فرزند شهید را به حاشیه‌های سیاسی گره نزنید.
امروز مردم و خانواده شهدا چشم‌انتظار پاسخ‌اند.