آقازاده در ادبیات این روزهای ایران زمین معنی خاصی به خود گرفته و آنقدر طعنه آمیز شده که دارد از یک ارزش ماهوی به یک ضدارزش شکلی تغییر هویت می دهد، اما به واقع آیا میهمانان پنجشنبه که روی دست مردم شریف ایران به دیار ابدیت رهسپار شدند، شایسته لقب عنوانی به بزرگی آقازاده نبودند؟

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی همراز به قلم رضا صالحی پژوه: آقازادگانی که تمام سرمایه یک پدر و نقطه تجمع مهربانی یک مادر بودند، در حالی روی دست مردم ایران در برخی از شهرهای ایران اسلامی به سمت حفره هایی در عمق زمین رفتند که حفره ها دریچه هایی بودند به سوی آسمان.

آقازاده هایی که عشق و ایثار را معنی و مفهومی دیگر بخشیدند، حالا روز شهادت صدیقه طاهره، زهرای مرضیه (س) باردیگر ابر شدند و بر دل های تفدیده دوستان و یاران از مسیر جا مانده اشان باریدند.

باریدند تا جوانه های امید در دل کویرستان این روزهای از قافله جاماندگان ریشه بدواند.
آمدند تا با تراوشات زلال نمناک مادران و پدرانی که همچنان چشم انتظار فرزندانشان هستند، وضو سازند و سجده مهر بجا بیاورند برابر خالق این همه مهربانی و مظلومیت.

آمدند تا گواهی باشند بر پهلوی شکسته و فرق شکافته…

آمدند تا بوسه ای باشند بر گلوی بریده و خشمی باشند بر تیر سه شعبه..

آمدند تا گواهی باشند بر جاودانگی مسافران آسمان…

دل به خاک سرد سپردند تا گرمی ببخشند برتلئلو افکار شوره زده و تیغ شوند بر دستان عارض شده بر معاش مردم.

آمدند تا آبرو بدهند و آبرو ببرند.

آبرو باشند برای مادران و پدرانی که قد خمیده کردند از داغ فرزندانشان و آبرو ببرند از آن هایی که وقیحانه پا گذاشتند روی خون ۲۳۰ هزار شهیدی که جان دادند تا ایران آسوده باشد.

جان دادند تا زخمه ای بر تن گربه خفته به دل آسیا که سر به سهند و سبلان گذاشته و پا در پاشویه خلیج همیشه فارس دراز کرده ، وارد نشود و چه بی معناست فراموشی ایثار زیر هیاهوی بوق های بی حیای رسانه های سخن پراکن غربی…

آری ، آقازادگی برازنده اشان بود، آقازاده هایی که خون دادند و جان دادند تا آبرو بخرند و مسافران ابدیت شوند..
آقازاده های ایثار و عشق، نامتان تا ابد جاودان باد…/