همان دهه هشتادی‌هایی که تا چند ماه قبل، با همراهیِ پر از احساسِ سرود “سلام فرمانده”، اشک از چشمانشان سرازیر می‌شد، امروز جمع شدند تا از هویت انقلابی و دینیِ خودشان دفاع کنند.

به گزارش پایگاه خبری شهیدیاران ،به نقل از خبرگزاری فارس،دست از پا نمی‌شناختند، هیجانِ ابراز محبّت از یک سو و بغض نسبت به اغتشاش‌گرانِ وطن فروشی که حسابشان از مردمِ منتقد جداست، از سوی دیگر، طپش قلب آنان را سرعت بخشیده بود.

آری دخترانِ خیابان انقلاب اسلامی را می‌گویم. آنانی که از کنار توهین به رهبر عزیز انقلاب و پرچم مقدس جمهوری اسلامی ایران، نمی‌توانستند به راحتی بگذرند، دانش‌آموزانی که از کودکی‌شان در خانه، چشم‌شان به تابلوی عکسی از امامِ عزیز و رهبر بزرگوار انقلاب می‌افتاده که بر دیوار اتاق‌های خانه‌ آنا، نصب شده، دخترانی که در راهپیمایی‌ها و تجمعات ملی و انقلابی در آغوش پدر یا مادر بزرگ شده و صحنه‌های عشق و ارادت مردم به میهن اسلامی را شاهد بودند.همان دهه هشتادی‌هایی که تا چند ماه قبل، با همراهیِ پر از احساسِ سرود “سلام فرمانده”، اشک از چشمانشان سرازیر می‌شد، امروز اما دوباره جمع شده بودند تا ابراز وجود کنند و از هویت انقلابی و دینیِ خودشان دفاع کنند.همه‌ تلاششان این بود که این پیام را به منافقین و نیز دشمنان داخلی و خارجی برسانند که معدود دختران و پسرانِ گول‌خورده و خودباخته‌ای که تفاوت اعتراض و اغتشاش را نمی‌دانند و ریخته شدنِ خون هم‌وطنان‌شان، اهمیتی برای آنان ندارد، دخترانِ نجیب ایرانی نیستند، دختران انقلابیِ سرزمین نجیب‌زادگان (ایران)، همان دختران با حجاب و چادری هستند که معتقدند این انقلاب، صاحب دارد و به قول حاج قاسمِ عزیز، ایران حرم است و دفاع از حرم، وظیفه‌ی ماست که حاظریم برای حفظ این حرم، پدر بدهیم اما روسری‌مان را نه!.